Shiba Inu

Het Shiba Inu hondenras werd oorspronkelijk gefokt om vogels en klein wild op te jagen, en werd af en toe gebruikt om op wilde zwijnen te jagen. Ze zijn een van de zes inheemse rassen van Japan: Akita (groot), Kishu, Hokkaido, Kai, Shikoku (middelgroot), en Shiba (klein).

Geschiedenis

Er zijn verschillende theorieën over hoe de Shiba Inu aan zijn naam kwam. Eén verklaring is dat het woord Shiba " borstelhout " betekent; de honden werden genoemd naar de borstelhoutstruiken waarin ze jaagden. Een andere theorie is dat de vurige rode kleur van de Shiba dezelfde is als de herfstkleur van de borstelhoutbladeren. Een derde idee is dat een archaïsche betekenis van het woord shiba verwijst naar zijn kleine gestalte.

De Tweede Wereldoorlog betekende bijna een ramp voor de Shiba, en de meeste van de honden die niet omkwamen bij bombardementen bezweken aan de ziekte in de naoorlogse jaren. Na de oorlog, werden Shiba's van het afgelegen platteland gebracht, en werden fokprogramma's opgezet. De overgebleven populatie werd onderling doorgefokt om de Shiba te produceren zoals hij vandaag bekend is.

De Japanse Kennel Club werd opgericht in 1948 en de Shiba Inu rasstandaard werd opgesteld door de Nihon Ken Hozonkai, die werd goedgekeurd door zowel de Japanse Kennel Club als de Federation Cynologique Internationale.

Karakter

De Shiba Inu is zachtaardig, alert en brutaal. Hij is wilskrachtig en zelfverzekerd, en heeft vaak zijn eigen ideeën over dingen. Hij is loyaal en aanhankelijk met zijn gezin, maar heeft de neiging wantrouwig te zijn tegenover vreemden.

Dit is een slim ras, maar het trainen van een Shiba Inu is niet hetzelfde als het trainen van een Golden Retriever. Terwijl een Golden graag komt als hij wordt geroepen, komt de Shiba Inu wanneer hij daar zin in heeft - of niet. Hij wordt omschreven als koppig, maar vrijdenkend is waarschijnlijk een positievere manier om hem te karakteriseren.